آه از آن روزی که تو بی من تنها بمانی

گفتم تز رنج جانبازی غربت در وطن

با تو گفتم از حدیث این آذر خامش

این آتش پنهان به زیر تل خاکستر

گفتم از آن همه  صبوری بی حاصل 

نشنیدی و نه دیدی فرو ریختن من را

در درون سیاهچاله ای به نام هستی

و زندگیم چون شمعی اسیر دستان باد

هر لحظه کردن و لرزان آه از درد هجر

وای از غم فراغهر چه گویمهر چه خوانی

قطره ای از دریا نیست تو چه میدانی؟!

#آذرمحمودی 

۱۳/اسفند/۱۳۹۷

۱۱: پیش از ظهر نگاشته شده